Inhoudsopgave:
Zowel CAPM als DDM zijn methoden voor het analyseren van portefeuilles van effecten. Met name worden ze gebruikt om de waarde van effecten te schatten bij het beoordelen van een prijs. Ze verschillen echter in gebruik. Het CAPM is vooral gericht op het evalueren van een volledige portefeuille door risico's en rendementen te beoordelen, terwijl de DDM alleen is gericht op de waardering van dividend-producerende obligaties.
CAPM
CAPM, dat staat voor het capital asset pricing model, verdeelt een beleggersportefeuille in twee groepen. De eerste groep bestaat uit één enkel, risicovrij actief, en de tweede groep bestaat uit een portefeuille van alle risicovolle activa. Dit laatste wordt de tangent-portfolio genoemd. Er wordt ook verondersteld dat alle beleggers dezelfde rangenportefeuille hebben. De mate van risico van elk actief binnen de raakportefeuille komt overeen met de co-variabiliteit van de marktportefeuille. Wanneer deze twee groepen van activa worden gecombineerd, wordt de grensportefeuille gemaakt. Bovendien zijn er twee soorten risico's: systematisch risico, dat niet kan worden gediversifieerd, en niet-systematisch risico, dat kan worden gediversifieerd door het bezit van de grensportefeuille. Dit is het belangrijkste voordeel van het CAPM: het houdt alleen rekening met systematische risico's, d.w.z. de risico's die alleen met de betreffende markt samenhangen.
Nadelen van CAPM
Het CAPM brengt verschillende nadelen met zich mee. Een daarvan is het toekennen van waarden aan het rendement van het risicovrije actief, het rendement van de raakportefeuille en risicopremies. Het risicovrije actief bestaat vaak uit staatsobligaties, wissels of bankbiljetten, waarvan vaak wordt verondersteld dat ze zeer laag zijn. Het rendement van deze effecten verandert voortdurend naarmate ze dichter bij de volwassenheid komen. Bovendien kan het rendement op risicovolle beleggingen, zoals aandelen, negatief zijn als de dalende aandelenprijzen opwegen tegen de dividendrendementen. Risicopremies variëren ook met de tijd. Het dynamische karakter van de markt heeft dus een nadeel van de statische aard van de CAPM.
DDM
DDM staat voor het dividendkortingsmodel. Het is veel minder complex dan het CAPM, omdat het alleen gericht is op aandelen in plaats van een hele beleggingsportefeuille. Concreet is het alleen gericht op aandelen die dividend uitkeren, die meestal afkomstig zijn van stabiele en winstgevende bedrijven zoals blue chips. Het gebruikt de definitie van aandelenwaarde als het huidige dividend per aandeel, gedeeld door de disconteringsvoet minus de dividendgroei. Het gebruikt daarom zowel percepties van beleggers als marktgegevens voor het bepalen van de waarde van aandelen. Het DDM-model biedt dus de mogelijkheid om rekening te houden met de verwachtingen van beleggers, terwijl een zeer vereenvoudigde selectie van inputs en variabelen wordt gebruikt.
Nadelen van DDM
Het DDM-model heeft verschillende nadelen. Het grootste nadeel is dat de voorraadwaarderingen zeer gevoelig kunnen zijn voor de kleine veranderingen in de inputs. Een kleine wijziging van de discontovoet van beleggers kan de waarde van een effect sterk beïnvloeden. Bovendien kunnen beleggers te veel vertrouwen op het model als een waarderingsinstrument wanneer het nog steeds technisch een schatter is in puristische zin.