Inhoudsopgave:
Partnerschappen betalen geen inkomstenbelasting. In plaats daarvan worden winsten en verliezen uit het partnerschap doorgegeven aan de partners, die de belastingen betalen op individueel niveau. Omdat partners belasting betalen over hun aandeel in de inkomsten uit partners, worden ze niet belast wanneer ze een opname of uitkering ontvangen - zolang de verdeling de basis niet overschrijdt.
Over schema K-1
Schema K-1 is een belastingformulier dat een partnerschap genereert om het aandeel van een partner in inkomsten, inhoudingen, kredieten en uitkeringen en andere relevante informatie te rapporteren. Sommige details zijn louter informatief, terwijl andere details moeten worden overgedragen naar het hoofdformulier 1040 van de partner. De "Instructies voor schema K-1" van de Internal Revenue Service vermeldt welke informatie moet worden overgedragen en waar deze moet worden vermeld.
Hoe Partners worden belast
Hoewel opnames en uitkeringen worden genoteerd op de K-1, worden ze over het algemeen niet als belastbaar inkomen beschouwd. Partners worden belast op het nettoresultaat dat een partnerschap verdient, ongeacht of het inkomen al dan niet wordt uitgekeerd. Stel bijvoorbeeld dat Partner A een aandeel van 50 procent heeft in een partnerschap dat tijdens het belastingjaar een nettoloon van $ 60.000 verdiende. Aan het einde van het jaar ontvangt Partner A een K-1 die laat zien dat hij een inkomen heeft van $ 30.000 (50 procent van $ 60.000) van de samenwerking en dat hij inkomstenbelasting over dat bedrag verschuldigd zal zijn.
Als de partner wil, kan hij die $ 30.000 in de samenwerking achterlaten. Het partnerschap behoudt het geld op een zakelijke bankrekening en rapporteert dit als eigen vermogen op de balans. Omdat hij al belast was met de $ 30.000 aan partnerschapsinkomsten, zal hij niet opnieuw worden belast wanneer hij het intrekt.
Uitzondering voor de regel
Opnames en uitkeringen zijn niet belastbaar zolang ze de basis van de partner niet overschrijden. De basis van een partner is de hoeveelheid geld die hij in de samenwerking steekt plus zijn aandeel in de inkomsten uit partnerships en minus zijn aandeel in de verliezen van partners. Als de partner meer dan zijn basis intrekt, is het verschil belastbaar inkomen.
Stel bijvoorbeeld dat Partner A $ 10.000 van zijn eigen contanten in het partnerschap had gestoken en zijn distributieve aandeel in de inkomsten uit partners $ 30.000 was. Hij kan maximaal $ 40.000 opnemen en is niet belastbaar. Als hij $ 45.000 intrekt, is de meer dan $ 5000 belastbaar. De IRS noteert in de Partner's Instructies voor Schedule K-1 dat de partner verantwoordelijk is voor het bijhouden van zijn basis en het rapporteren van belastbaar inkomen.