Het is niet ongebruikelijk dat een verzekeringnemer het niet eens is met zijn autoverzekeringsmaatschappij over de schade van een voertuig of letsel. Met betrekking tot de aansprakelijkheid zijn twee tegengestelde autoverzekeringsmaatschappijen het trouwens ook vaak niet eens. Om deze reden zijn procedures geïmplementeerd die een niet-gedeeltelijke derde partij toelaten om een definitieve regeling te sluiten en hierover te onderhandelen. Deze procedure wordt 'arbitrage' genoemd.
Er bestaan twee verschillende soorten arbitrage in de verzekeringswereld: de polishouder heeft arbitrages en arbitraires tussen arbiters aangespannen. Beide arbitrages hebben verschillende processen, maar hetzelfde doel. Het doel is om twee partijen die het oneens zijn een gemeenschappelijke basis te laten vinden en een claim af te handelen.
Verzekeringnemer die een arbitrageprocedure startte, had normaal gesproken te maken met bedragen voor reparatie van voertuigen en onverzekerde nederzettingen voor automobilisten. Nadat een schriftelijk verzoek is verzonden naar de verzekeringsmaatschappij die om arbitrage vraagt, zal de verzekeringnemer een eigen advocaat inhuren die met de verzekeringsmaatschappij zal samenwerken om een scheidsrechter te vinden. Deze arbiter ontmoet zowel de verzekeringnemer als zijn advocaat samen met de verzekeringsmaatschappij en hun advocaat op een gemeenschappelijke plaats. De meeste staten hebben zelfs aangewezen kantoren voor arbitrage. Terwijl beide partijen in aparte kamers zijn, beoordeelt de bemiddelaar het bewijsmateriaal. Hij gaat heen en weer naar elke partij die probeert een overeengekomen bedrag te krijgen. De arbiter gebruikt zijn eigen analyse van het bewijs om elke partij te overtuigen van een regeling. Als een schikkingsbedrag wordt bereikt, is het normaal gesproken "bindend", wat betekent dat het later niet kan worden vernietigd. Dit is de normale manier waarop een meerderheid van de door de verzekeringnemer ingeleide arbitrage wordt gehouden. Soms kiezen beide partijen ervoor om elkaar niet te ontmoeten. In deze gevallen wordt het bewijsmateriaal zojuist naar de arbiter gestuurd met de afspraak dat zijn beslissing de laatste bindende regeling is. Dit proces is vergelijkbaar met wat er gebeurt in arbitrages tussen onderlinge verzekeringsmaatschappijen.
Arbitraties van onderlinge verzekeringsmaatschappijen vinden plaats wanneer twee verschillende autoverzekeringsmaatschappijen het niet eens kunnen worden over aansprakelijkheid (of schuld) en beide partijen lid zijn van een arbitrageorganisatie van een onderling verzekeringsbedrijf. Arbitrage wordt gestart wanneer een van de verzekeringsmaatschappijen het officiële arbitrageformulier indient bij de arbitrage-instantie van het interverzekeringsbedrijf. Dit formulier vraagt naar details over de andere verzekeringsmaatschappij, het ongeval en eventuele aanbiedingen om te schikken. Het geeft elke verzekeringsmaatschappij de kans om hun zaak op papier te bepleiten en bewijsmateriaal te leveren om het te ondersteunen. Nadat de aanvraag is ontvangen, wordt een datum ingesteld. Vervolgens beoordelen een tot drie niet-gedeeltelijke panelleden het bewijsmateriaal. Normaal gesproken zijn het individuen die binnen de branche werken, zoals schade-experts. Deze panelleden beslissen wie aansprakelijk is (of verantwoordelijk) voor het ongeval en gunnen vervolgens schadevergoedingen. De uiteindelijke beslissing is bindend.
Zelfs na arbitrage zijn sommige partijen niet blij met de schikking. Het is meestal de persoon die het meeste verliest of compromitteert op het bedrag van de schikking. Op dit moment is dit echter de beste manier om partijen te betwisten om tot een overeenkomst te komen en een langdurige claim af te sluiten.