Inhoudsopgave:
- Financiële convenanten
- Management, controle en eigendomsbondeneenkomsten
- Rapportage en openbaarmaking convenanten
Schuldconvenanten zijn bindende componenten van leningsovereenkomsten. Ze beschermen de belangen van de instellingen die de leningen verstrekken door een beperking te stellen aan de bedrijven die geld lenen. Ze kunnen bijvoorbeeld wijzigingen in de managementstructuur voorkomen of kunnen aandringen op het bekendmaken van financiële informatie op specifieke tijden. Leningovereenkomsten kunnen een of meerdere schuldconvenanten van verschillende aard bevatten.
Financiële convenanten
Een geldschieter kan geld lenen aan een bedrijf omdat het beoordeelt dat het bedrijf voldoende activa heeft om de schuld te dekken. Deze activa kunnen worden verkocht om de lening terug te vorderen als het bedrijf niet aan de terugbetalingsverplichtingen voldoet. De kredietverstrekker kan een financieel convenant gebruiken om te voorkomen dat het bedrijf die activa gebruikt om andere leningen af te sluiten. Dit houdt het risico van kredietverstrekkers minimaal, omdat het de opbrengsten van de verkoop van activa niet met andere geldschieters hoeft te delen als het bedrijf in gebreke blijft.
Management, controle en eigendomsbondeneenkomsten
Management, controle en eigendomsconvenanten zijn beperkend van aard. Leningovereenkomsten kunnen een convenant bevatten als het managementteam van het bedrijf een integraal onderdeel is van het succes ervan. Onder deze voorwaarden kunnen bedrijfseigenaren niet op cruciale wijze sleutelmedewerkers vervangen. Vanuit het oogpunt van controle en eigendom kan een convenant bepalen welke soorten beslissingen eigenaren kunnen nemen. Het kan bijvoorbeeld de structuur van de raad van bestuur bepalen of veranderingen in de kapitaalstructuur voorkomen, zoals nieuw openbaar of privéaandeelaanbod.
Rapportage en openbaarmaking convenanten
Rapportage- en openbaarmakingsconvenanten beperken het gedrag niet, maar staan op positieve actie. In een rapportageconvenant kan bijvoorbeeld worden vermeld dat het bedrijf driemaandelijkse tussentijdse financiële verslagleggingsrapporten moet verstrekken. Dit stelt de kredietverstrekker in staat om problemen vroegtijdig te identificeren en de nodige stappen te ondernemen om zijn leninginvesteringen te beschermen. Een disclosure-convenant kan van het bedrijf vereisen dat het rapporteert wanneer het grote contracten met klanten wint of verliest. Hierdoor kan de kredietverstrekker het kredietrisico continu beoordelen.