In een rechtvaardige wereld zou een goedbetaalde baan het einde betekenen van je financiële zorgen, en niet het begin ervan. Dat is precies het probleem waarmee werknemers in sommige steden in het land worden geconfronteerd. De lokale kosten van levensonderhoud kunnen zelfs werknemers die veel verdienen verdienen.
FastCompany 's Eillie Anzilotti heeft zojuist een lange functie in een serie gepubliceerd over hoe ons werk is mislukt; het stuk onderzoekt huisvestingskosten die actief interfereren met zowel het persoonlijke leven als de carrière. Aan de andere kant van enkele behoorlijk alarmerende statistieken ontmoeten we Alex Day (niet haar echte naam), die het zich niet kan veroorloven om in de Bay Area te wonen, ondanks een jaarsalaris van $ 90.000, maar die mogelijk niet in staat is om door te gaan met haar werk terwijl ze op afstand werkt uit Las Vegas, waar ze dichter bij familie zou zijn. Dag heeft een reis van twee uur elke manier, waardoor haar een van de 4 miljoen Amerikanen die meer dan 90 minuten naar het werk pendelen. Het nationale gemiddelde woon-werkverkeer bedraagt overigens 26 minuten.
Dit is een groot probleem in het algemeen voor een bepaalde subset van steden, waaronder San Francisco, Los Angeles en New York. Terwijl de huur daalt voor luxe appartementen, kunnen minimumlonen arbeiders zich geen woning in het hele land veroorloven. Sommige bedrijven in de zwaarst getroffen stedelijke gebieden beginnen financiële prikkels te bieden of zelfs door werkgevers ondersteunde huisvestingsprogramma's om te voorkomen dat werknemers pendelaars worden. Er is echter een nog grotere kracht die Amerikaanse arbeiders in de greep houdt: zoals Anzilotti schrijft: "De meeste Amerikanen hebben in 40 jaar geen zinvolle stijging van hun inkomen of lonen gehad."