Drie jaar geleden schreef ik me in voor mijn eerste improvisatie omdat het me doodsbang maakte - en als je de dag na je verjaardag alleen op een bank zit, dan zul je je aanmelden voor iets dat je stijf maakt. Een paar maanden na mijn eerste les meldde ik me aan voor een auditie, opnieuw omdat het me doodsbang maakte. Een kamer vol met aanstaande gezichten binnenlopen die de macht hebben om je te verwerpen, kan ontmoedigend zijn, vooral als je niet weet wat je kunt verwachten. Het volstaat te zeggen dat improvisaties veel gemeen hebben met sollicitatiegesprekken.
Je moet begrijpen, ik ben het type persoon dat (vóór improvisaties) doodsbang was voor sollicitatiegesprekken. Natuurlijk, ik zou ze kunnen overtreffen als een overdrager, maar diezelfde gevoeligheid heeft in de eerste plaats mijn angst veroorzaakt. Ik moest de baan krijgen omdat ik perfect moest zijn. Oh, de druk die ik op mezelf uitoefen. Improv-audities hebben dat voorgoed veranderd.
In een improvisatie-auditie word je in een groep van tussen de tien en twintig personen geplaatst. In stilte probeert iedereen in de kamer zo ontspannen mogelijk te zijn als ze weten dat ze zouden moeten zijn. Je staat voor een groep auditors, die net als je toekomstige werkgever, achter een bureau zitten terwijl ze beslissen of je wel of niet een "goede fit" bent. Je stelt jezelf voor. Je zegt een leuk feit om ze te helpen je te herinneren, en dan doe je ongeveer negentig seconden aan improvisatie en hoop dat het goed gaat.
Als het angstaanjagend klinkt, kan het dat zeker zijn. In het begin was het, totdat ik deze ene waarheid ontdekte: de mensen aan de andere kant van de tafel - de personen wiens bewondering ik zo wanhopig wenste en die de bejeezus uit mij deden schrikken - ze waren er niet om te zitten in het oordeel. Hun primaire doel was niet om mij af te wijzen. Dit was een enorm besef, want zelfs meer dan ik wilde de auditie vastleggen, de mensen die toekeken gezocht om het te spijkeren.
Wat een openbaring! Wanneer een kamer voor jou wortelt, verandert alles. En wetende een kamer wroette voor me, geloofde het, liet me al het perfectionisme (en dus de angst) loslaten tijdens audities en sollicitatiegesprekken.
Audities houden - en sollicitatiegesprekken voeren - is vermoeiend. Ze willen jij om de ware te zijn. Het zou hun dag maken om je binnen te laten komen en het uit het park te slaan.
Hetzelfde geldt voor wervingsmanagers. Ze hebben door CV's gezift, waar. Ze zijn uitgeput, waar. Het ding dat ze het meest willen, is dat jij de persoon bent naar wie ze op zoek zijn, zodat ze eindelijk kunnen gaan lunchen en iets van hun takenlijst kunnen afhalen.
We wensen allemaal dat we die handige connecties hadden waarmee je kunt landen, je droombaan, en het is waar dat het voor sommige mensen altijd makkelijker zal zijn dan voor de rest van ons (#nepotisme), maar als je je dat realiseert je toekomstige werkgever zit aan de andere kant van de tafel, in de hoop dat u zal degene zijn die stopt met zoeken, sollicitatiegesprekken kan een stuk minder eng zijn.