Toen ik jonger was, keek ik naar herhalingen van De Mary Tyler Moore Show met mijn moeder. In die tijd besefte ik niet hoe revolutionair het was om een enkele, werkende vrouw te zien die het toch zou redden. Ik had geen idee wat Mary Tyler Moore - en haar karakter, Mary Richards - betekende voor vrouwen in de generaties voor mij. Ik wist niet dat ze voor miljoenen vrouwen en mannen revolutionair was, zelfs voor het dragen van capri-broeken De Dick Van Dyke Show (iets waar ze persoonlijk op aandrong, want wie zuigt tenslotte in een rok?).
Toen ik opgroeide was het niet erg ongewoon dat ik een vrouw als hoofdpersoon op televisie zag (hoewel het nog steeds niet vaak genoeg is) en op die manier had ik geluk. Ik wist alleen dat ik Mary Richards wilde zijn toen ik opgroeide. Ik denk dat we in sommige opzichten, ongeacht onze generatie, dat allemaal deden.
Vóór de eerste aflevering van haar show in 1970 werden werkende vrouwen niet als interessant beschouwd. Als een schrijver karakters zoals Joan en Peggy van had geworpen Gekke mannen, die schrijver zou uit Hollywood zijn gelachen. Vrouwen waren vrouwen; vrouwen waren moeders, vooral op televisie. Er werd aangenomen dat als een vrouw niet een van die dingen was en werkte, dit kwam omdat niemand haar wilde hebben. Niemand dacht dat zij gezocht om het alleen te maken. Niemand was van mening dat een personage als Mary Richards - en de vrouw die haar speelde - "de wereld kon veranderen met een glimlach". Maar Mary Tyler Moore inspireerde een personage - en was een vrouw - die week na week toeschouwers liet zien die simpelweg niet waar was. En dan zijn er de millennials zoals ik die haar met onze moeders of grootmoeders hebben gadegeslagen.
Voor haar werk als actrice en kunstenaar ontving Moore drie Golden Globe-awards, zes Emmy-awards, een Academy Award-nominatie, een BAFTA-nominatie, een Tony-prijs, een Screen Actor's Guild Lifetime Achievement Award in 2012 en vele anderen. Maar dat deed ze, en met haar kenmerkende glimlach, terwijl ze haar jonge zoon verloor aan een toevallige, tragische, door zichzelf toegebrachte schotwond, vecht tegen alcoholisme, diabetes en een hersentumor. Dat zij net zo goed bekend staat om haar oorzaken als die onderscheidingen is een bewijs van het soort vrouw dat Moore was - haar werk als voorstander van de Juvenile Diabetes Research Foundation, de Humane Society, Farm Sanctuary, evenals talloze anderen.
Mijn jeugd was vol met mogelijkheden. Het zou jaren duren voordat ik een glazen plafond zou horen en met de moed van Moore, zag ik geen reden waarom wij als vrouwen niet konden vechten om het te verbreken. In mijn moeder, in mijn tantes, in mijn grootmoeders, werd ik geïnspireerd om te werken en een vol leven te leven (net als Mary Richards en Mary Tyler Moore). Nadat ik afgestudeerd was en zich aangetrokken voelde tot nieuwe steden en mogelijkheden, belde mijn moeder me vaak op en vroeg me of ik mijn hoed ooit in de lucht gooide zoals Mary Richards. Maar ik wist dat haar vraag nooit over een simpele hoed ging.
Mary Tyler Moore stierf vandaag op 80-jarige leeftijd en vrouwen (en mannen) rouwen om haar terwijl ze zich de ongelooflijke gave realiseren die ze ons gaf: Haarzelf.
Toen ik vierentwintig werd en door het land vloog om aan de westkust te gaan werken, hield mijn moeder haar tranen tegen op het vliegveld. "Mijn Mary Tyler Moore," vertelde ze me voordat ze me in haar armen nam. "Je gaat het toch redden."