Inhoudsopgave:
Verzekeringsfraude bestrijkt een breed scala aan criminele activiteiten, van het overschatten van de waarde van een gebarsten remlicht tot een schade-expert tot het orkestreren van een frauduleuze vergoeding voor de zorgverzekering. In de meeste staten kan verzekeringsfraude worden aangerekend als een misdrijf of een misdrijf, afhankelijk van de omvang van het misdrijf. Bepaalde soorten verzekeringsfraude, zoals Medicare-fraude, kunnen als misdrijf onder federale wetten in rekening worden gebracht.
Zachte fraude
In de Verenigde Staten vallen alle soorten verzekeringsfraude in een van de twee categorieën: zachte fraude of harde fraude. Zachte fraude, ook wel kansfraude genoemd, houdt in dat een legitieme verzekeringsaanvraag overdreven wordt. Bijvoorbeeld, het overdrijven van de waarde van eigendommen die zijn vernield bij een brand of het opblazen van de reparatiekosten van een spatbordbuiger, wordt gewoonlijk beschouwd als softfraude en resulteert in een misdrijf. Als de betrokken hoeveelheid geld echter een bepaalde limiet overschrijdt, kan de aanklacht worden verhoogd naar een Class D-misdrijf.
Harde fraude
Er is sprake van harde fraude wanneer een persoon een verlies veroorzaakt of afzet voor het doelbewuste doel van het claimen van verzekeringsuitkeringen. Harde fraude wordt automatisch als misdrijf in rekening gebracht, meestal klasse B of klasse C. Voorbeelden van harde fraude die als misdrijf zou worden aangerekend, zijn het organiseren van een ongeluk, het in brand steken van een voertuig, het creëren van een situatie waarin een auto gemakkelijk kan worden gestolen, uitvinden valse beweringen om betalingen of voordelen veilig te stellen en Medicare-fraude te orkestreren om valse claims in te dienen voor de terugbetaling van verzekeringen.
Melden van verzekeringsfraude
Alle 50 staten classificeren verzekeringsfraude als een misdrijf en hebben een soort immuniteitsstatuut voor personen of verzekeringsmaatschappijen die de fraude melden. Deze statuten betekenen dat de klokkenluiders worden beschermd tegen aanklacht wegens smaad. Staatswetten verschillen echter over het type rapportage dat ze beschermen. Het immuniteitsstatuut van New Jersey bijvoorbeeld dekt alleen de communicatie met het fraudebureau van de staat, terwijl Maine's statuut alleen de communicatie met wetshandhaving beschermt.
Fraude opsporen
Vanwege het grote aantal claims hebben verzekeraars vaak claims in een computer ingevoerd voor statistische analyse. Door elke claim te vergelijken met een groot aantal historische gegevens, kunnen verzekeraars bepalen of de omvang van de claim excessief is voor de geografische locatie en aard van het verlies. Veelgebruikte criteria zijn onder meer frequentie en clustering van claims. Heupvervangende chirurgie is bijvoorbeeld een gebruikelijke procedure. Als een verzekeraar echter claims voor drie heupprotheses van een enkele polishouder ontving, zou de computer detecteren dat deze frequentie ver buiten de norm lag. Evenzo, als een dermatoloog claims voor zwangerschaps-echo's bij Medicare indient, zou het rode vlaggen versturen.
Sancties voor fraude
Voor zowel zachte als harde fraude, kunnen straffen boetes en gevangenisstraffen omvatten. Afhankelijk van de omstandigheden, kunnen daders zich buiten de rechtbank met de verzekeraar kunnen schikken. In sommige gevallen kunnen advocaten van de verdediging een proeftijd of een taakstraf onderhandelen in plaats van de gevangenisstraf. De straffen voor harde fraude zijn stijver, maar verschillen meer van land tot land. De federale straffen voor harde fraude zijn over het algemeen de stijfste in de boeken.